Bijna tweeënhalf uur duurt dit absurdistische drama. In de Volkskrant schrijft Pauline Kleijer dat deze film een waarachtige, lang na-ijlende zoektocht naar alledaagse wonderen is. Aan mij bleek deze inderdaad volstrekt absurdistische film volledig voorbij te gaan. En er kwam maar geen eind aan, vooral omdat ik er geen touw aan vast kon knopen. Maar je bent koppig en denkt: gewoon blijven zitten, straks valt alles in een keer op zijn plaats en dan snap je het ineens wél. Niets daarvan en na twee uur verliet ik de film waarin ik de enige toeschouwer was.
Waarom de moeder van het zoontje van Petrov zich geregeld als een moorddadige vrouw moest ontpoppen? Ik heb het niet begrepen. Wie en wat was die Igor nu eigenlijk? Geen idee. En van dat sprookje met een sneeuwmeisje heb ik evenmin ook maar een jota gesnapt. Evenmin was tot mij doorgedrongen dat Petrov zelf vroeger ook zo'n kennelijk bekend Russisch feestje had meegemaakt zodat er nu twee vrijwel identieke verhaallijnen met alleen maar andere spelers door elkaar heen liepen. In hindsight had ik dat misschien wel moeten doorzien.
Ik heb wel eens een paar keer getracht een absurdistisch boek uit de Russische literatuur te lezen, onder andere van Viktor Jerovejef maar diens boek, de titel ben ik vergeten, heb ik ook nooit uitgelezen. Wat wilde Kirill Serebrennikov, de regisseur van dit absurdistisch drama, ons nu eigenlijk laten zien? Dat politici nooit te vertrouwen zijn? Dat de machtelozen altijd het onderspit delven? Dat we ons geen enkele illusie moeten maken, over niets en nog minder dan dat? Nu ja, gelukkig kon ik af en toe nog wel lachen om volstrekt absurde scenes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten