Het basisinkomen

In de Volkskrant van dit weekend twee uiterst interessante artikelen waarin het basisinkomen aan bod kwam. Hoogleraar ontwikkelingseconomie aan de London University Guy Standing bepleit al jarenlang een basisinkomen (zoals dat al eerder werd gesuggereerd door economen als Jan Tinbergen, John Galbraith en Milton Friedman die de negatieve inkomensbelasting introduceerde).
Standing gelooft niet dat een basisinkomen de mensen lui zou maken, integendeel stelt hij, mensen worden alleen maar creatiever wanneer ze zich geen zorgen hoeven te maken over de eerste levensbehoeften. Wie er genoegen mee neemt, beperkt zich tot zijn basisinkomen en wie ambitieuzer is gaat ondernemen en kan zich een grotere welvaart verwerven. Ook altruïsme is veel gemakkelijker aan de dag te leggen wanneer mensen zich niet hoeven te bekommeren om hun eerste levensbehoeften. En in de derde plaats zou een basisinkomen veel goedkoper zijn dan de verzorgingsstaat zoals wij die nu kennen.

Datzelfde idee wordt ook al langere tijd bepleit door vader en zoon Skidelsky, die hier al eens eerder de revue passeerden. In de Volkskrant een interview met hen naar aanleiding van de verschijning van de Nederlandse vertaling van hun boek Hoeveel is genoeg? Geld en het verlangen naar een goed leven. De Skidelsky's willen af van het groeisyndroom van de moderne economische theorieën. Hun remedie tegen het eindeloze consumeren is een combinatie van maatregelen: verkorting van de werkweek, een arbeidsloos basisinkomen, beperking van reclame en een progressieve belasting op consumptie. Hoe meer je consumeert, hoe meer belasting je betaalt. Geen gek idee wanneer je bedenkt dat consumptie nu eenmaal een beslag legt op het herstelvermogen van ons systeem inclusief de beschikbare energievoorraad. Je kunt sparen voor meer consumptie, je kunt ook sparen voor je oude dag.

Ik ga eerst dat boek eens lezen en kom er dan hier op terug.