Het ziekenhuis De Gelderse Vallei in Ede heeft besloten abortussen uit te voeren, ook wanneer het om kinderen met het syndroom van Down gaat. Ongeveer 10% van het personeel van dit ziekenhuis heeft kenbaar gemaakt op religieuze gronden bezwaren te hebben tegen deze uitvoeringspraktijk. Ziekenhuizen die op grond van welke overweging dan ook af willen zien van zo'n uitvoeringspraktijk, moeten patiënten wel doorverwijzen. Abortus is immers bij wet geregeld en vrouwen die voldoen aan de gestelde criteria, dienen een abortus te kunnen ondergaan.
De vraag is nu of een weigerarts of weigerverpleegkundige net als de weigerambtenaar op staande voet ontslagen dient te worden. Uit eerdere berichten op dit blog weet u dat ik de weigerambtenaar niet kan aanvaarden. Maar ik geraak nu wel in een lastig parket. Want de uiterste consequentie van deze redenering is wel dat er ook voor de weigerarts of -verpleegkundige geen plaats is. Iedereen voelt op zijn klompen aan dat je niemand kunt dwingen een abortus uit te voeren als dat niet in overeenstemming is te brengen met iemands geweten.
Dat betekent dat hier de vrijheid van religie wel van toepassing zou zijn terwijl ik die niet relevant vind inzake het homohuwelijk. Is een opvatting over beschermwaardig leven van een hogere orde dan een opvatting over het homohuwelijk, in casu het recht op een huwelijkse staat?
En in een ander verband heb ik al eens aangegeven dat waar ik tegenstander ben van meisjes- en jongensbesnijdenis, het natuurlijk vreemd is dat ik abortus wél zou willen aanvaarden als common practice. Net als euthanasie overigens.
Ik kan wel allerlei argumenten pro en contra bedenken in alle vier gevallen (homohuwelijk, besnijdenis, abortus, euthanasie) maar er moet natuurlijk wel enige consistentie in mijn denken waar te nemen zijn. En ik moet u eerlijk zeggen: ik ben er nog niet uit. Ja, ik vind dat homohuwelijken gesloten moeten worden door iedere ambtenaar van de burgerlijke stand. (En dat weigerambtenaren dus ontslagen moeten worden) Ja, ik vind dat meisjes- en jongensbesnijdenis op niet-medische indicatie verboden dient te worden. (En dat het al helemaal onaanvaardbaar is wanneer niet-medici deze praktijk bezigen). In deze beide situaties heeft de vrijheid van godsdienst dus géén voorrang.
En ja, ik vind abortus aanvaardbaar als een onmisbaar element in de zelfstandigheid van vrouwen, maar als het om leven en dood gaat mag nooit iemand gedwongen worden tot het verrichten of nalaten van welke handeling dan ook. Want ja, ik ben ook voorstander van de mogelijkheid tot euthanasie en hulp bij zelfdoding.
Het lijkt er dus op dat het onderscheidende element is gelegen in het moment dat het om leven of dood gaat. Mijn vraag is nu of dat een valide redenering is. Uw mening wordt hogelijk gewaardeerd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten