In de kleine zaal van het Stadstheater Arnhem zagen we gisteravond De radicalisering van Sadettin K. In deze voorstelling vraagt Sadettin Kirmiziyuz zich af waarom hij niet naar Syrië is getrokken om al vrij snel zijn pasgeboren zoontje als reden voor zijn thuisblijven aan te geven.
De voorstelling is een knappe monoloog waarin de turk Sadettin vertelt over zijn vader (die van moslimterroristen zegt: "Ze doen maar wat", welke uitspraak Sadettin uiteindelijk bij de Rudi Voeller bespugende Rijkaard brengt), over zijn ervaring met één agressieve en een boel zwijgende medepassagiers, over een mop waarin de christelijke god iedereen en alles van achteren neemt en over nog veel meer. En passant schildert hij met wit strooisel en vertelt hij met woorden de geschiedenis van de Turken die de halve wereld veroverden en tot diep in Europa wisten door te brengen, de geschiedenis van de kruisvaarders en de geschiedenis van de vluchtelingen die dezelfde route volgen maar dan andersom. En laat hij ons weten dat hij vierentwintig onthoofdingsvideo's heeft bekeken om vervolgens gedetailleerd uit de doeken te doen hoe zo'n onthoofding wordt uitgevoerd. Hij weet dat hij ervoor moet waken de slachtofferrol te koesteren maar ontkomt er tegelijkertijd niet aan zo af en toe toch dat slachtoffer te spelen, zich slachtoffer te voelen. Soms geeft hij je het gevoel dat er wellicht toch acceptabele redenen zouden zijn geweest om af te reizen naar Syrië maar - en dan zijn we opeens bij het einde van de voorstelling aangeland - zijn uiteindelijke konklusie luidt: "wacht maar tot je kinderen krijgt".
Dit was een krachtige voorstelling waarbij alle vormen van loyaliteit, solidariteit, slachtoffers en vooral ook alle vormen van politiek en politieke huichelachtigheid de revue passeerden. Ook een bijna compromisloze voorstelling waarin geen ruimte was voor al was het maar een klein beetje relativering. Er was geen woord en geen speld tussen te krijgen en ik hoop maar dat het leven van Sadettin in de dagelijkse werkelijkheid af en toe toch ook een grap, wat luchtigheid of lichtheid tegenkomt. Anders is het leven niet te harden. Het is maar te hopen dat hij zijn zoontje iets lichtere kost mee kan geven.
Maar hoe dan ook een knappe voorstelling die je dwingt om na te denken over de grote thema's van dit moment. Ik wil wel vaker iets van hem zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten