Toen de Japanners zich in 1945 overgaven en de oorlog officieel beëindigden, duurde het nog even voor alle troepen van die beslissing op de hoogte raakten. Een paar Japanse officieren en soldaten waren door de geheime dienst uitgezonden naar een van de Filipijnse eilanden in de Stille Zuidzee. Zij stonden onder aanvoering van kapitein Onoda. Deze militair was niet formeel in kennis gesteld van de bevestiging door de Japanse keizer dat het Japanse leger zich had overgegeven en alle medewerking zou verlenen, met onmiddellijke ingang, aan de pogingen van de overwinnaars tot normalisatie. Onoda hield dan ook vast aan hetgeen zijn superieur hem voorafgaand aan zijn missie had opgedragen: je zult nooit zelfmoord plegen, je zult je nooit overgeven, je zet je strijd voort tot je het bevel krijgt de strijd op te geven en het kan heel lang duren, maar we komen je ophalen.
En zo kon het gebeuren dat Onoda zich met zijn mannen op het eiland Lubang schuil hield, ervan overtuigd was dat de oorlog nog steeds voortduurde en regelmatig inheemse bewoners over de kling joeg omdat zij nu eenmaal de vijand vertegenwoordigden. Pogingen van de Japanners om met hem in contact te treden leden schipbreuk. Men ging er in Japan van uit dat Onoda zich inderdaad ergens op Lubang schuil hield maar men slaagde er niet in hem te lokaliseren.
Dat lukte uiteindelijk wel aan een Japanse student, Norio Suzuki die in contact wist te treden met de in 1959 officieel doodverklaarde Onoda. Deze Suzuki wist te bewerkstelligen dat de voormalige superieur van Onoda, Taniguchi, in 1974 naar Lubang vertrok om de kapitein eindelijk formeel mee te delen dat de oorlog inderdaad in 1945 was beëindigd en dat Onoda zijn verzet met onmiddellijk ingang diende te staken. Onoda, die in de achterliggende jaren de mannen die hem vergezelden was kwijtgeraakt, heeft dus bijna dertig jaar lang in een oorlog geleefd die er niet meer was. U gelooft dit verhaal natuurlijk niet maar het is echt gebeurd.
Arthur Harari maakte van deze merkwaardige geschiedenis een mooie en uiteindelijk ook ontroerende film met een glansrol voor Yuya Endo als Onoda. Twee kleine schoonheidsfoutjes uit deze film: de batterijtjes van een buitgemaakt transistorradiootje gaan wel heel erg lang mee en wanneer Onoda zich na bijna dertig jaar overgeeft aan de Filipijnse strijdkrachten heeft hij een smetteloos wit gebit en dat lijkt niet erg geloofwaardig. Maar we struikelen hier niet over, het was een innemende en prachtige, langzame film over een man die zijn leven en zijn persoonlijk belang ondergeschikt maakte aan zijn militaire eer en die daar buitengewoon veerkrachtig en onverzettelijk in was. Onoda leefde nog tot 2014.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten