Prinses Irene werd bekend om een aantal redenen, een daarvan was haar liefde voor bomen. Ze leek een regelrechte bomenknuffelaar waar links en rechts behoorlijk om gegniffeld werd. Zou in die jaren het werk van professor Suzanne Simard al gepubliceerd zijn, dan zou er heel wat minder gegniffeld zijn om onze nationale prinses. Niet dat zij al wist wat Suzanne Simard toen nog proefondervindelijk moest aantonen. Ik geloof dat haar fascinatie voor bomen vooral spiritueel van aard was en haar omgang met bomen vooral intuïtief.
In een prachtig boek heeft Simard aangetoond dat er nadrukkelijk sprake is van een wood wibe web, dat bomen met elkaar verbonden zijn door een immens netwerk van schimmels onder de grond, dat bomen met elkaar communiceren en voor elkaar zorgen, dat bomen nutriënten, koolstof en water met elkaar uitwisselen, dat bomen elkaar waarschuwen voor naderend onheil en zo voort. De essentie van het wetenschappelijk onderzoek van Suzanne Simard is dat evolutie niet alleen door concurrentie gedreven wordt maar zeker ook door samenwerking.
Dit Op zoek naar de moederboom is een fascinerend boek met ronduit spectaculaire resultaten. En een waarschuwing tegen de manier waarop wij met onze natuur omgaan. U vindt mijn boekbespreking hier maar u kent mijn devies: beter koopt u het zelf. Vorige week plaatste ik hier al een documentaire met Suzanne Simard, kijk er eens naar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten