Het jaar 1969 zou voor altijd het jaar van Neil Armstrong worden en van Woodstock. Wat niet of nauwelijks bekend werd was dat er in een park in Harlem, New York een zes weken durend festival werd georganiseerd, het Harlem Cultural Festival. Er werden opnames van gemaakt maar vijftig jaar lang had niemand er belangstelling voor. Pas ver in de 21ste eeuw werd er een documentaire van samengesteld door Ahmir Questlove Thompson. De toegang tot het festival was gratis en het werd gepresenteerd door Tony Lawrence van wie daarna niet veel meer vernomen werd. Merkwaardig eigenlijk want deze Lawrence bleek een rasechte podiumartiest.
De documentaire toont heerlijke opnames van Stevie Wonder, Sly and the Family Stone, The Edwin Hawkins Singers, the Staples Sisters, The Chamber Brothers, Mahalia Jackson, David Ruffin, Gladys Knight and the Pips, Ray Baretto en de immer strijdbare Nina Simone. Dat jaar, 1969, was ook mijn jaar. Het leven lag aan mijn voeten, ook al had ik geen idee wat ik ermee aan moest vangen. Maar mijn jeugd bestond voornamelijk uit muziek en mijn biotoop was een klein zolderraampje dat uitzicht bood op lucht en wolken. Daar ergens lag mijn toekomst.
Maar die muziek is me mijn leven lang bijgebleven en ofschoon ik vooral geïnspireerd raakte door de Britse popmuziek heb ik de soul en de blues uit de VS altijd heerlijk gevonden. Wat deze prachtige documentaire vooral laat zien is dat de Amerikaanse zwarte bevolking zich steeds zelfbewuster op ging stellen. De Kennedy's, Martin Luther King en Malcolm X waren hen in de tussentijd ontnomen, allen op klaarlichte dag vermoord. Die maanlanding? Spectaculair natuurlijk maar de zwarten waren verder niet erg onder de indruk. Al dat geld had beter aangewend kunnen worden om de armoede te bestrijden.
Van een echte en definitieve emancipatie is het nooit gekomen, het (institutionele) racisme is nog even virulent aanwezig in de Amerikaanse samenleving (en daar niet alleen natuurlijk) als ooit tevoren. Maar die zomers van 1968 en 1969 leken een belofte in te houden, de zon leek aldoor te schijnen, het leven leek wel degelijk mooi te kunnen zijn, voor iedereen. Onzin natuurlijk, zo gaat het er in het leven niet aan toe. Maar wat een heerlijke en prachtige muziek heeft die tijd opgeleverd en wat heerlijk dat er nu deze prachtige twee uur durende documentaire van gemaakt is. En die zwarte cultuur is veel leuker dan de onze, zwarte mensen zijn ook veel mooier dan wij blanken. Ik heb er enorm van genoten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten