On the road

Gisteren eindelijk On the road gezien, de verfilming van het cultboek van Jack Kerouac die zijn boek publiceerde in 1957. Hier in Nederland werd het boek pas eind jaren zestig populair ofschoon de vertaling van John Vandenbergh reeds in 1961 verscheen. Samen met Alan Ginsberg, Neal Cassidy en William S. Burroughs hoorde Kerouac tot de beat generation. Ofschoon Kerouac niets van hippies moest hebben, werd zijn great novel hier in de hippietijd pas echt populair. De reden daarvoor ligt redelijk voor de hand. De beat generation was nieuwsgierig en op zoek naar vooral alles wat verboden was en was daarnaast bovenal vitalistisch. Het leven leek te draaien om sex, drank, drugs, muziek, literatuur en reizen, rondtrekken. Dat sprak de 1968 generatie wel aan. Merkwaardig genoeg echter bleek Kerouac in politiek opzicht conservatief. Hij stierf reeds op 47-jarige leeftijd. Ik heb destijds nog wel zijn The Subterraneans, Big Sur en Desolation Angels gelezen maar herinner me daarvan slechts dat ik er niet zoveel aan vond.
In die jaren waren we al even vitalistisch als Kerouac en zijn vrienden. We lazen de gedichten van François Villon, Arthur Rimbaud, Charles Baudelaire en Sappho en On the road was al gauw ons lijfboek geworden, we experimenteerden met drugs en er was altijd drank, de sex speelde zich vooral in de fantasie af, niet iedereen was immers een womanizer als Dean. En we trokken erop uit. Een leven waarin de daden in retrospectu groter leken dan ze ooit waren, we waren helden die de eenzaamheid en leegte uit die jaren liever vergaten en verdrongen waardoor er vanzelf ruimte ontstond voor alles wat we niet waren en zo graag wilden zijn.

En nu in 2012 heeft Walter Salles dan eindelijk met Francis Ford Coppola als producer On the road verfilmd. Sam Riley als Sal paradise a.k.a. Jack Kerouac, een werkelijk schitterende rol van Garret Hadlund als Dean Moriarty, een hilarische Viggo Mortensen als William Burroughs en ontroerende rollen van Kristen Stewart als Mary Lou en Kirsten Dunst als Camille. De film is heel dicht bij het boek gebleven en ik had dezelfde ervaring als destijds bij het lezen: ook al is Dean een egocentrische klootzak, je blijft je vooral met hem vereenzelvigen en wanneer hij eens een koekje van eigen deeg krijgt, heb je vooral met hém te doen. Een prachtig vormgegeven film met onvergetelijk mooie beelden en vooral de scènes met de muziek uit die jaren, vooral de bop, zijn opzwepend en hallucinerend. Stream of consciousness van de jaren vijftig. Kortom, een prachtige film, die herinneringen oproept aan die andere onvergetelijke film, Under the vulcano met Albert Finney en Jacqueline Bisset.