Gisteren berichtte ik over het tragische incident waarbij een Israëlische soldaat een Palestijn standrechtelijk executeerde. De rechter heeft hem schuldig bevonden aan doodslag en komt binnenkort met de strafmaat.
In een democratische rechtsstaat is het goed gebruik en vooral ook zeer verstandig dat een politicus zich niet met de rechtspraak bemoeit, zeker niet in een individueel geval en al helemaal niet zolang zo'n individueel geval nog 'onder de rechter' is.
Niet zo in Israël. Netanyahu heeft laten weten dat de soldaat in kwestie - Elor Azaria - gratie verleend dient te worden. Ook de Israëlische minister van cultuur Miri Regev - die hier wel eens vaker onderwerp van gesprek is - verklaarde: "Een soldaat is in de steek gelaten". En ook zij bepleitte amnestie.
In deze post-truth wereld zijn er lieden die de trias politica als een theoretisch model beschouwen en zij hebben er dan ook geen moeite mee dat dat model achteloos opzij wordt geschoven (omwille van des kiezers gunst!) Maar hoe men het ook wendt of keert, de scheiding der machten is een essentieel en onvervreemdbaar kenmerk van een democratie. Zonder scheiding der machten is er geen democratie.
Door het oordeel van de rechter niet eens af te wachten en nu al te roepen om amnestie toont de Israëlische regering aan volledig lak te hebben aan de spelregels van de democratie. Het verbaast me niet want het past in een patroon dat nu al jarenlang zichtbaar is. Netanyahu heeft heel goed naar Erdogan geluisterd toen deze zei:"Democratie is als een tramrit; als we ons reisdoel bereikt hebben stappen we uit".
6 opmerkingen:
Scheiding der machten is een mythe, door de elite krampachtig in stand gehouden.
Ach ja, de elite. U behoort dus tot de hersenloze onderbuik? Ik hoop dat u ooit berecht wordt in een samenleving waar de machten niet gescheiden zijn. Waar u bent overgeleverd aan de luimen van de machthebber. Tot dan wens ik met u niet te discussieren over dit onderwerp.
Met de titel kan ik wel leven, maar die is gelet op de historische realiteit naïef te noemen. De Hoge raad der Nederlanden, die na de oorlog zichzelf mocht zuiveren van verkeerde elementen, beperkte zich tot het beoordelen van rechters in de oorlogstijd op hun gedragingen buiten hun functie als rechter. Dus een lidmaatschap van de NSB was fout, en daar kon de rechter voor ontslagen worden. De collectieve onderwerping aan de bezetter werd niet als grond voor ontslag beschouwd. Ook in Duitsland zijn na de oorlog vele rechters en anderen werkzaam in de rechtelijke macht gewoon weer in dienst getreden.
Het is u kennelijk ontgaan dat er nogal wat gepasseerd is sinds 1945 maar u bent sedertdien geestelijk stil blijven staan. Ik maak me zorgen om u!
Uw onwrikbare geloof in de onfeilbaarheid van de gescheiden machten getuigd daarentegen van een kinderlijke onnozelheid.
Niets of niemand is onfeilbaar.
Een reactie posten