Open brief aan de vader van Sultan Berzel

Een jonge Limburgse moslim, geboren uit Marokkaanse ouders, gaat op jihad naar Irak, omgordt zich daar met bommen en doodt volgens IS meer dan twintig agenten en maakt tientallen gewonden.  De dader zelf, Sultan Berzel, zich in IS-gelederen Abu Abdullah al-Hollandi noemende, komt bij deze actie om het leven. Snel daarna verschijnt er een afscheidsvideo waarin Berzel met standaardretoriek zijn daad toelicht en verantwoordt.

In de Volkskrant van 31 december verklaart de vader van Sultan Berzel: "Wat moet ik zeggen? Mijn zoon heeft al gesproken. Dank Allah, mijn zoon is nu in het paradijs". Abdelsamed Berzel noemde zijn zoon een vrome jongen en weet nu zeker dat hij een van de groene vogels in het paradijs is. Ik zou hem het volgende willen vragen:

Beste Abdelsamed Berzel. U bent ooit om enige reden naar Nederland gekomen, u heeft uw echtgenote naar ons en inmiddels ook uw land gehaald en hier kinderen grootgebracht. U noemt uw 19-jarige zoon een martelaar en een vrome jongen en meent nu zeker te weten dat hij een groene vogel in het paradijs is. 

Heeft u uw zoon ooit opgevoed zodat hij toegerust was voor een zelfstandig bestaan in dit deel van de wereld, waar u uit eigen vrije wil naar toe bent gekomen en waar u uit eigen vrije wil uw kinderen heeft verwekt? Heeft u zelf ooit enige poging ondernomen lid van deze door uzelf geambieerde samenleving te worden? Zou u dat hebben gedaan, dan zou u hebben geweten dat niemand in dit deel van de wereld - waarnaar u door niemand werd verbannen - begrip kan opbrengen voor de misdaad van uw vrome zoon, door u martelaar en groene vogel in het paradijs genoemd.

Er wordt vaak gezegd dat het Nederlandse integratiebeleid zou hebben gefaald en dat daardoor jongens zoals uw zoon de weg van de jihad kiezen. Maar wat daarvan ook waar moge zijn, u heeft als vader van uw kinderen een geheel eigen verantwoordelijkheid. 
Het is niet aan mij een vonnis te vellen maar ik weet wel wat ik vind en voel: uw zoon heeft tientallen onschuldige mensen gedood en verwond en roept anderen op zijn voorbeeld te volgen. U noemt uw zoon een martelaar en een groene vogel in het paradijs. 

Hiermee maakt u uzelf als eerste schuldig aan het verschrikkelijke gedrag van uw zoon en wat erger is: u vergoelijkt zijn gedrag, Een vader die zijn zoon graag als martelaar ziet had nooit vader mogen worden. Uw zoon, Sultan Berzel was geen vrome jongen maar een naïeve dwaas die zich heeft laten hersenspoelen om een verschrikkelijke daad van onrechtvaardigheid en onverdraagzaamheid uit te voeren. Uw zoon is geen groene vogel in enig paradijs maar gewoon zonder enig spoor van deze aarde verdwenen, begraven ergens in de Iraakse woestijn van stenen, stof, bloed en vergeefse tranen.

Beste Abdelsamed Berzel, wij zijn beiden Nederlander maar het lijkt erop dat dat de enige overeenkomst tussen ons is. Ik zal u niet vragen nog eens na te denken over uw Allah die u en uw zoon tot dit gedrag aanzette. Maar u zou wel nog eens na kunnen denken over waarom u ooit naar dit deel van de wereld kwam en waarom u hier kinderen verwekte. Wat is terecht gekomen van uw idealen en ambities? Uw zoon is een verachtelijke en volstrekt vergeefse dood gestorven maar heeft daar tenminste nog zelf om gevraagd. Tientallen andere mensen die nog hadden willen leven en hier niet om gevraagd hebben, sleepte hij met zich mee in een tragische en zinloze dood. Is dit het leven waartoe u uw zoon heeft opgevoed? Een geloof met een geweer, een bommengordel en niets ontziende terreur? 

Beste Abdelsamed Berzel, kunnen we eens samen aan tafel zitten om over al deze zaken te praten? Misschien oordeel ik te snel en ontgaan mij dingen. Misschien doe ik u onrecht door te reageren op wat de krant mij schrijft. Misschien bent u vol mededogen en overtuigt u mij ervan dat ik mij onnodig ongerust maak. Ik hoop zo dat er meer overeenkomsten tussen u en mij zijn dan enkel ons paspoort.