De Israëlische schrijver Nir Baram schreef een even verontrustend als indringend boek over het leven in Jeruzalem en Westelijke Jordaanoever. Hij reisde een jaar lang door het gebied en sprak er met joden en Palestijnen van alle denkbare denominaties.
Als u belangstelling heeft voor een bespreking van het boek kunt u terecht op www.ennonuy.com op de pagina Literatuur. Een indrukwekkend boek, onmisbaar voor wie echt geïnteresseerd is in het conflict tussen Israël en de Palestijnen.
Nir Baram, die wordt gerekend tot de meest talentvolle en veelbelovende jonge schrijvers in Israël, is ervan overtuigd dat het uiteindelijke samenlevingsmodel dat gekozen wordt alleen kans van slagen heeft als het uitgaat van de premisse dat joden en niet-joden in alles aan elkaar gelijk zijn. Daarover mogen nooit compromissen worden gesloten.
Het verontrustende aan zijn boek zit hem in het feit dat veel joden volkomen achteloos over Palestijnen praten, nooit met Palestijnen bezig zijn en hen soms niet eens als een volk beschouwen. Met name onder jonge studenten aan jeshiva's komt nogal eens de gedachte voor dat joden sowieso beter zijn dan goj. Dat geeft te denken.
Zelf is Nir Baram voorstander van 'Twee staten, één thuisland' waarbij joden en Palestijnen blijven wonen waar ze nu wonen, de kolonisten incluis, en waar Palestijnen onderdanen van de Palestijnse staat zijn en de Israëli's onderdanen van Israël blijven. Maar hoe het ook zij, er zal eerst een discussie op gang moeten komen over 1948, aldus Baram. Daarbij zal er ook over schadevergoeding gesproken moeten worden. Dat is een discussie die in het Israël van vandaag geen enkele kans van slagen lijkt te hebben. De besprekingen van Camp David liepen er op stuk, toen Ehoud Barak opmerkte: "Ik kwam hier om over 1967 te praten en Arafat had het over 1948".
1 opmerking:
Een reactie posten