Een paar jaar terug zag ik Adrian Belew in het BIM-huis in een ingetogen maar prachtig concert met Andy Summers (Police) en Ben Verdery. En nog veel langer geleden zag ik King Crimson en Indiscipline met deze geweldige gitarist in de gelederen. Iconische muziek van een muzikant die speelde bij Zappa, Bowie, Talking Heads en Nine Inch Nails, en nog heel veel anderen.
Nu toert hij met zijn Powertrio bestaande uit bassiste Julie Slick, drummer Tobias Ralph and the man himself. Klik op deze link om te zien wat ik gisteravond ongeveer zag in De Boerderij, een kleine maar sympathieke zaal in het altijd droefgeestige Zoetermeer: Adrian Belew Powertrio en Rhinoceros
Bassiste Julie Slick verscheen aanvankelijk met iets te opzichtige kleding en ze bediende zich op meerdere momenten van gebaartjes waar ik persoonlijk niet zo dol op ben. Maar bas spelen kan ze als geen ander. En daarvoor stond ze er.
Maar echt onder de indruk was ik van drummer Tobias Ralph, die eerder speelde bij Crimson ProjeKct, Defunkt, Lauryn Hill, Doop Troop en vele andere groepen. Zulke drummers zie je niet vaak, geen kapsones maar wel een geweldige technische beheersing, vaste handen en in staat om een enorm breed spectrum aan percussie neer te leggen. Ofschoon Belew de held van de avond was, moest ik toch vaak mijn aandacht tussen hem en Ralp verdelen. Een genot om naar te kijken en luisteren.
En dan een van mijn gitaarhelden (met afstand op de eerste plaats Jeff Beck en een goede tweede Frank Zappa) Adrian Belew. Hij is van mijn leeftijd maar gaf desondanks een fantastisch concert waarbij vooral zijn tomeloze enthousiasme en vrolijkheid opvallen. Belew is een gedenkwaardig gitarist die alles wat hij maar bedenkt uit zijn instrument weet te halen, master of distortion and feedback. Maar hij is ook een aanstekelijk acteur die verbaasd kan zijn over wat er nu weer uit zijn gitaar komt. Bovenal toont hij plezier in wat hij doet en zijn humor zet hij in om alles wat hij doet ook vooral te relativeren.
Leermeester Fripp is nooit ver weg bij Belew maar hij is en blijft een eigenzinnig muzikant met een volkomen eigen geluid. Hij moet niets hebben van het intellectualisme van een Fripp en met zijn gekke bekken en grimas maakt hij een gitaarpartij betrekkelijk als iets futiels. Ja, zo kun je het doen maar het zou ook anders kunnen. Kijk eens wat ik nou weer doe. En zo voorts. Hilarisch is vaak de manier waarop hij een einde aan een song probeert te breien waarbij hij de drummer op het verkeerde been probeert te zetten.
Maar vergis je niet, ondertussen valt er enorm te genieten van zijn songs. Want die ouwe Belew heeft ook nog eens een krachtige en heldere stem. En natuurlijk passeerden alle favoriete songs de revue: Rhinoceros, Dynosaur, Frame by Frame, Walk on Air en in de toegift het fantastische I repeat myself. Kortom, het was een geweldige avond daar in Zoetermeer en het was het beste concert van de laatste paar jaar (met uitzondering van ome Jeff natuurlijk). De enige wanklank was dat de zaal niet eens uitverkocht was. Onbegrijpelijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten