Deze film laat zien wat er gebeurt met iemand die overvallen wordt door dementie of alzheimer en Anthony Hopkins is acteur van dienst. En wat voor een! Verbluffend hoe indringend hij laat zien wat het voor een mens betekent het contact met de werkelijkheid te verliezen, langzaam maar zeker gevangene van jezelf te worden, voortdurend op het verkeerde been gezet te worden. Werkelijk fenomenaal wat hij laat zien. En zijn tegenspeelster Olivia Colman speelt al even voortreffelijk en toont ons hoe de directe omgeving van een alzheimerpatiënt onder die situatie kan lijden.
De film vertelt een klein verhaal, waar ik dan ook niets over prijs zal geven, maar het is een klein verhaal met een beklemmende en kolossale impact. Ook dit is weer zo'n acteursfilm, gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk van de hand van de regisseur Florian Zeller. Aangezien wij hier ten huize geen ouders meer hebben, blijft ons de druk van dementerende ouders bespaard. Maar het vooruitzicht zelf wellicht, eventueel, mogelijkerwijs op enig moment het contact met de werkelijkheid te gaan verliezen stemt niet vrolijk. We zullen daar nu, met het klimmen der jaren, toch eens wat meer hardop over na moeten gaan denken.
3 opmerkingen:
Ik ga ervanuit dat het in het begin heftig is en wat je niet kunt veranderen kun je leren accepteren maar na verloop van tijd is het alleen nog zwaar voor degene die van je houdt en zorgt. Maar leuk is anders he
Ik denk eerlijk gezegd niet dat je iets wat je totaal niet begrijpt kunt leren accepteren. We weten gewoon niet hoe het voelt als je verdwaald bent in jezelf en ook nog eens opgesloten zit, in jezelf en in een buitenwereld die je niet veel ruimte meer biedt. Als dat mijn voorland is, denk ik dat ik dat liever oversla.
Je hebt helemaal gelijk. Dat zou wel eens heel beangstigend kunnen zijn. Toch ken ik mensen die er op het oog goed mee om kunnen gaan en zelfs blij heid uitstralen.
Een reactie posten