Ik kende deze schrijfster, geschiedkundige en natuuronderzoeker van H is van Havik, het boek dat zij schreef min of meer naar aanleiding van haar vaders dood. Haar jongste publicatie heeft als titel Schemervluchten. En in het titelverhaal schrijft Helen Macdonald over de gierzwaluwen die vrijwel nooit op de grond komen, in de lucht eten, zich baden als het regent, water drinken tijdens scheervluchten over water, die paren in de lucht en die de ene helft van hun lichaam al vliegend kunnen laten slapen om met de andere bewuste helft gewoon door te vliegen!
Ze kunnen tot wel tweeëneenhalve kilometer omhoogvliegen waar ze niet meer zichtbaar zijn vanaf de grond en waar ze hun schemervluchten uitvoeren. Ze doen dit twee keer per dag, vlak voor zonsopkomst en in de avondschemering, wanneer de lichtsterkte precies hetzelfde is. In de avond vliegen ze collectief omhoog en komen alleen naar beneden, in de vroege ochtend gaan ze alleen omhoog en komen samen naar beneden. Daarboven kunnen ze zich met een ongekende precisie oriënteren en navigeren. En ze komen tot een navigatiebesluit door hun individuele beslissingen te middelen!
Dit Schemervluchten is een prachtig boek, lucide en krachtig geschreven, van ongekend belang voor wie de wereld wil begrijpen, voor wie zich bewust wil zijn van onze planeet, de natuur, het klimaat, de fauna en de flora. Lang geleden hebben wij onszelf buiten de natuur geplaatst en de wereld is zoveel meer dan alleen maar datgene wat wij vanuit ons eigen perspectief waarnemen. De natuur is wat er is zodra wij onszelf hebben weggeretoucheerd. Althans, zo zie ik het zelf. Onze soort heeft uitsluitend vernietigd en afgebroken, zonder ook maar de geringste scrupules ingegrepen en niets positiefs toegevoegd, hoe groots en indrukwekkend soms ook onze eigen voortbrengselen kunnen zijn.
Geïnteresseerd in de volledige boekbespreking? Klik dan hier. Maar beter nog: lees dit boek, het is werkelijk prachtig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten