Nergens trekt de natuur zo'n rechte streep als bij de einder van de Waddenzee. Het is een beeld dat mij telkens weer overrompelt en fascineert. We verblijven in het schilderachtige Oudeschild dat zelfs een belangrijke rol speelde ten tijde van de VOC. Ook havens of haventjes slagen er iedere keer weer in je verbeelding te tarten, hier in Oudeschild is het niet anders, ik kom er graag,
Vandaag beliepen we de Hoge Berg tussen Oudeschild en Den Burg, een opstuwing uit de laatste ijstijd, een behoorlijke hoogte nog en als je eenmaal bovenop deze klomp stenen staat verwacht je dat het land daarachter wel weer een stuk lager zal liggen maar niets is minder waar. En dan begint op te vallen hoe glooiend het land net achter die waddendijk is. Een natuurlijke glooiing nog wel, daterend van heel lang geleden.
Tussen de haven en Oudeschild is een nieuw stuk dijk aangelegd, compleet met duinenstrook en aanplant van jong helmgras en opeens sta je voor een prachtig overdekt platform van waaruit je het kwetsbare jonge waddengebied kunt bekijken. Een wel heel verrassend paviljoen, goed verscholen tussen duin en helmgras, simpel maar toch heel erg fraai.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten